دنیای خشم

به ماه زل می زنم و در خیالات خود فرو می روم

در تنگنایی عجیب از احساس خود را رها می کنم

نمی دانم آرامم یا خود را به آرامش زده ام و کوهی 

از خشم و درد را سرکوب کرده ام...

ستارگانی دور چشمک می زنند و صدای خنده ی از 

خانه ی همسایه  به گوش می رسد و من تنها در 

گوشه ی دنج یک حیاط قدیمی، گوش سپرده ام به 

صدای راه رفتن مارمولکی که هر از چند گاهی 

سکوت را می شکند و خش خشی به راه می اندازد.

و فکر می کنم 

فکر می کنم به.....

 فکر می کنم به تمام اتفاقاتی که نصف سال مرا

با خود به هپروت برد و اینکه، اکنون در این 

جای جهان هنوز زنده ام!!!

به چراها فکر می کنم... به اتفاقات... به ادم ها ...

به رنگ هایشان که چه زود تغییر می کند.....

به جسمی که دوستش داشتم و به  انگشتانم...

اه ه ه ... این سگ چقدر پارس می کند و 

رشته افکارم را پاره پاره...

چقدر دلم برای زیبایی سرانگشتان احساسم

 تنگ شده است...

چقدر احساس غریبی می کنم در این دنیا...

چقدر دلم پر است از آدم ها و چقدر خشم

 مرا در خود فرو برده و گداخته ای سوزان 

در وجودم به جا گذاشته...

ستاره ها آرام در کار چشمک زدن خویشند...

ماه 

مشغول دلربایی و کودک همسایه مشغول کودکی...

مارمولک 

در پی غذای خویش ، از این سو به آن سو می رود

سگی

 در دوردست پارس می کند و پسرکان مَشغول بازی

 فوتبال و صدای کرکری خواندنشان به گوش می رسد...

همه چیز طبیعیست...همه چیز ادامه دارد.

اما.....

 در وجود من چه؟

چگونه دریابم آرامش درون را؟؟؟؟

چند لحظه سکوت...

کلماتی در ذهنم نقش می بندد

یا کریم .... یا لطیف