شهر بی صدا

در کوچه پس کوچه های این شهر

پسرکی در گوشه ی کوچک خانه ای ،

 زیر درخت برگ ریزی آرام نجوا می کرد

 حرف هایش را در دل برگ های روی خاک

یک دستش بر روی ساقه ی تنومند درخت و

 یک دستش بر روی برگ های نهیف درخت

با چشمانش سیراب می کرد تشنگی برگ های زرد

 غمگین را و برایشان سر داده بود آواز درد را

ان روز پسرک دلش گرفته بود ،

 آرام تنهاییش را بغل گرفته بود و با خود به پای

 درخت آورده بود .حال هیچ گفت و گویی نداشت......

دلش می خواست بگوید در گوش های درخت حرف هایش را

 و درخت آرام در گوشش زمزمه کند سکوت را ....

نه سرزنشی ...نه تشویقی....

فقط سکوت ....

خسته بود از تمام فکر های تکراری

از گفت گوهای بی نتیجه

از آدمک های تکراری

از گریه های بی بهانه

هنوز دستانش بر روی تنه ی درخت بود

کمی در گوده گاه ساقه ی درخت آرام  نشست

سرش را به ساقه های تنومد درخت تکه داد و

 از دریچه چشمان برگ آسمان را نزاره کرد

 گاهی حرکت هر از گاه پرندگان قاب اسمان را می شکست

گاهی خورشیدچهره ی قاب راغرق روشنایی پرصدا ی طلوع می کرد

 و گاهی باران و ابرها چهره ی قاب را تا دلتنگی غروب می بردند

با این حال

باز همان قاب ،

قاب برگ های پر صدا ی پر از سکوت بود که دلش را آرام می کرد

و خیالش را اسوده پرواز می داد ....

پانوشت:

لحظه ای سکوت و دیگر هیچ