رویای شیرین

با عشق نوشتم ...با عشق بخون

پیرمرد نگاهش فقط به پیر زن بود ....

آرام آرام کنار بستر پیرزن نشسته بود و

 آرام خیره به چشمانش شده بود .....

چشمان بسته ای که بعد از یک بیداری طولانی

حالا به خواب عمیقی فرو رفته بود.....

پیرمرد ناخود آگاه دستانش را لای موهای پیرزن برد

و آرام موهای سفیدش را نوازش کرد ....

یاد روزهای جوانیش افتاد ....

آنگاه که تمام موهای بلند پیرزن مشکی بود و

 گاهی رنگ های متنوعی آرایش عجیبی به موهایش می داد

وقتی که با خوشحالی در میان دشت ها می دویدن و

 هرگاه که باد موهای دخترک را نوازش میکرد و دلربایی دخترک دو چندان ،

پسرک از فرط خوشحالی به باد هم حسودیش می شد ....

  

یاد وقتی که گلی می چید و آن را لا به لای

موهای دخترک به ودیعه می گذاشت

و آرام  شرم چشمانمش را به جان می خرید و

 در اخر بوسه ی هدیه ای  از سر ذوق بود

 که دخترک  نصیبش می کرد برای قدردانی ....

پیرمرد به خود امد

هنوز دستانش لای موهای پیرزن بود و

پیرزن با لبخند ملیحی در خواب بود

دستان پیرزن را گرفت و آرام غرق بوسه کرد

باز یاد گذشته افتاد

یاد وقت هایی که در تب می سوخت واین دستان کوچک

دخترک بود که تمام درد های وجودش را می دزدید

یاد وقت هایی که بیمار بود و

دخترک هر لحظه کنار بسترش برایش

 داستان هایی عاشقانه می گفت ....

پیرمرد با صدایی به خود امد

خود را در اتاق یافت

باز او بود  و پیرزن

حاالا یاد خانه ی کوچک عشقشان افتاده بود

خانه ی کوچکی که تمام لحظه لحظه های

با هم بودنشان را دردلش ثبت کرده بود

تمام آرزوهایشان را ...تمام تنهایی هایشان را ...

تمام دلهره های درکنار هم بودنشان را

یادش آمد درخت کوچکی که به یاد

اولین روز زندگی زناشوییشان کاشته بودن

و حالا درخت عظیمی پر از نتیجه بسیار بود

یاد گل هایی که دخترک با عشق می کاشت

و پسرک با عشق ابیاری میکرد

صدای شرشر باران پیرمرد را به خود آورد

اخم کوچکی پیشانی پیرزن را اسیر خود کرده بود

به یاد آورد تمام لحظه های سخت دلگیری را

تمام لحظه های خشم و قهر را و

تمام لحظه های در انتظار محبت را

چقدر برایش تلخ بود تک تک لحظه هایی

که دخترک از دستش ناراحت بود و

 در آرزوی یه بوسه ی دخترک بود

اما غرورش او را اسیر خود کرده بود

و به یاد آورد لحظه های آشتی و هم آغوشی و

عشق دو برابر خود را به او بعد از هر دعوا

چقدر غرق بود ....چقدر غرق گذشته ها شده بود ...

غرق گذشته هایی که سال ها با او فاصله داشتن و

انقدر این سال ها ی عاشقی زود گذشته بود

که زمان را به دست قراموشی سپرده بود

با صدای رعد و برق به خود آمد

هنوز همان جا بود ...کنار پیرزن

دستش در دستانش بود ...

چهره ی معصوم پیرزن را خوب می شناخت

چهره ای که تنها چهره ی ثبت شده در خاطرش بود

سرش را بر روی سینه های پیرزن گذاشت و

 چشمانش را بست و زیر لب زمزمه کرد :

دوستت دارم عشق من

.

.

.

.

حالا هردو در جهانی دیگر

 دست به دست هم می دوند در میان دشت پر از گل

باز هم پسرک از سر شیطنت گلی می نهد در میان

 موهای دخترک و باز هم بوسه ای برای قدردانی ...

پانوشت:

جاودانگی دو روح