سکوت قلم

دخترک چشمانش را بسته بود

به دیوار تکیه داده بود

ماه روبرویش بود

قلم در دستش و قلبش آماده ی نوشتن بود

موسیقی بازیچه ی احساسش شده بود

و ماه

نور افشانی محفل او و دلش را به عهده داشت

موسیقی می تاخت بر افکارش

باد هجوم می برد بر تنش

وسکوت بر افکارش رخنه کرده بود

سکوتی که آماده ی طغیان بود

هر از گاهی چشمانش را باز می کرد

ماه را و حرکت برگ ها را نگاه می کرد

دستش همچنان در حال نوشتن بود

 صدای پارس سگ ها و صدای جیرجیرک ها

و باز سکوت  قلبش

و دستی که مدام بر روی کاغذ کلمات را ردیف می کرد

کلماتی که هیچ شباهتی به جنس سکوت او نداشت

چند لحظه ای سکوت

فکر و فکر و فکر

و  سنگینی یک حرف

و دوباره سکوت

پانوشت:

گاهی بعضی حرفا انقدر سنگینه که باید

 برای همیشه تو دلت مسکوت بمونه

پانوشت 2:

از تلخی شبای قدر اینه که به خودت میای و

میبینی چقدر تنها شدی ،

تنها تر از شبای قدر سال های گذشته

و گوشی تلفنی که روزه ی سکوت گرفته

و با وجود تمام این ها

تا شقایق هست زندگی باید کرد