پرواز تا سقوط

برگ خشک از ساقه جدا شده بود

به آرامی در حال سقوط بود

در این حین به یاد آورد تمام مراحل زندگیش را

به یاد آورد روزی که چشم گشود را ،

برگ سبز کوچکی بر درخت کهنسالی بود

هوا خنک بود و آسمان صاف ...

بر روی درخت میوه ای چشم گشود که بارور بود

روزها می گذشت و او بزرگ تر می شد

در میان دوستانش می زیست ....

گاهی خنده و گاهی گریه و

گاهی دلگیری یه غروب بی پایان

و گاهی.....

گاهی نوازش بی منت دستی که باغچه را می زدود ز غبار

گاهی موسیقی دلنواز آب که تشنگی او را علاج بود

گاهی صدای دلنشین کودکان از نشاط سر مستی کودکانه

و گاهی دستی که به هوای چیدن میوه

لرزه بر اندام نحیفش می ریخت

ترس کنده شدن و نیست شدن !!!

به یاد آورد که چطور فصل عوض شد و مهمان های ناخوانده

بر روی درخت ظاهر شدن و باب اشنایی جدید برپاشد ..

و باز به یاد اورد که چطور فصل تغییر کردو مهمان های نا خوانده

کوچ کردنن به دست انسان ها و درخت بی مهمان گشت

به یاد آورد که چگونه چهره اش روبه پیری گذاشت و

 چگونه دنیا رخسارش را زرد کرد

به یاد اور که چگونه دوستانش کوچ کردند و

 راه زمین را در پیش گرفتن به جای اسمان

اما چرا زمین ؟

و حالا به یاد اورد که خودش در حال سقوط است

دیگر مثل روزهای اول از نیست شدن نمی ترسید

برگ ارام بر روی زمین کوچ می کرد

ارام ارام تمام زندگیش مرور شد

تمام زندگیش

و در اخر

اخرین نقطه ی زندگیش،

 برخورد با زمین بود .

پانوشت:

به ما آموخته شده که مرگ همواره با مرگ بیشتر

همراه است اما چنین نیست مرگ همواره در حال

شکل دادن به زندگی نوست .
(کلاریسا پینکولا استس)