یک ظرف نگرانی

صبح بود و هوا خنکه خنک

پسرک تمام شب خوابش نبرده بود

در رویایش کسی بود که خوابش را ربوده بود

صبح زود از خانه بیرون زد

به نزدیک ترین پارک کنار خانه ،

به همان جای همیشگی رفت

کنار بید مجنون ....

 

کنار همان یار تنهای دریاچه ی

کوچک مصنوعی وسط پارک

نشست پای درخت و سرش را تکیه داد به آن

باد ملایمی می وزید ... چشمانش را بست

شاخ های پر از عشق بید مجنون آروم

صورتش را نوازش می کرد

و او را به رویاهایش باز می گرداند

در رویایش، دخترک قصه هایش بود

هربار که شاخه ها دستی بر گونه هایش می کشیدن

بیشتر و بیشتر، یاد دخترک می افتاد

یاد آن چشم های درشته معصوم

که گاهی شیطنت در آن موج می زد

به یاد آورد که همیشه موهای دخترک را

بعد از کمی نوازش می بافت و

 در گوشش زمزمه می کرد :

موهایت را خواهم بافت

با کلاف سردرگمی هایم

 وقتی به انتها رسیم

از من دیگر به جز تو

 چیزی نمانده است

و چنان غرق در بافتن موهای دخترک می شد

که گویی دنیا در تارموهای او خلاصه می شد و بس

دستش را بر روی قلبش گذاشت

چقدر دلش برای دخترک تنگ شده بود

روزی تمام ارزویش در کنار دخترک بودن بود

یک  ان اخم به چهره اش امد

چطور ..چطور توانسته بود دیشب

اشک های دخترک را در بیاورد

به چه جرمی ....

فکر کرد ..خیلی فکر کرد

می توانست لحن گفتمانش را عوض  کند

می توانست بهانه هایش را

خیلی زیبا در گوش دخترک بخواند

می توانست با یک جمله

تمام ثانیه ها و دقایق را زیبا کند

اما تنها فریادهایی از سر خشم وجود

کوچک دخترک را در بر گرفته بود

چطور توانسته بود ...خود هم نمی دانست

فقط نگران شده بود

نگران و با تمام وجود نگرانیش را فریاد کرده بود ...

دوباره دستش را بر روی قلبش گذاشت

چقدر  دلش برای دخترک تنگ شده بود

به سمت خانه بازگشت

رفت کنار دخترک و باز شروع کرد

به نوازش موهای دخترک

و در گوشش زمزمه کرد :

عشق من

موهایت را خواهم بافت

با نگاه پریشانم

گر مرا در جاده ی رسیدن به موهایت منتظر بگذاری

کلاف سردرگمی هایم مرا خواهد کشت .

پانوشت :

صدای پای نگرانی