مجنون

تو خوا ب و بیداری بودم .......

تو خواب و بیداری زندگی......

نمیدونم چرا تو دل کوه و کنار صدای

چشمه خواب به چشمم نمی یومد ...

دم دمای صبح بود که صدای مرد کوهنورد

 و شعری که بلند زمزمه میکرد ،

اشک به چشمام اورد و قلبمو اروم کرد .

شایداون مردکوهنوردهیچ وقت متوجه نشه

 با خوندن این شعر چه لطفی به من کرده

این شعرو خیلی دوست دارم ....

قبلا هم شنیده بودم......

 اما این بار عجیب به دلم نشست.

یک شبی مجنون نمازش را شکست

بی وضو در کوچه لیلا نشست

عشق آن شب مست مستش کرده بود
فارغ از جام الستش کرده بود 

سجده ای زد بر لب درگاه او
پر ز لیلا شد دل پر آه او 

گفت یا رب از چه خوارم کرده ای
بر صلیب عشق دارم کرده ای 

جام لیلا را به دستم داده ای
وندر این بازی شکستم داده ای 

نشتر عشقش به جانم می زنی
دردم از لیلاست آنم می زنی 

خسته ام زین عشق، دل خونم مکن
من که مجنونم تو مجنونم مکن

مرد این بازیچه دیگر نیستم
این تو و لیلای تو … من نیستم

گفت: ای دیوانه لیلایت منم
در رگ پنهان و پیدایت منم

سال ها با جور لیلا ساختی
من کنارت بودم و نشناختی

عشق لیلا در دلت انداختم
صد قمار عشق یک جا باختم 

کردمت آوارهء صحرا نشد
گفتم عاقل می شوی اما نشد

سوختم در حسرت یک یا ربت
غیر لیلا بر نیامد از لبت

روز و شب او را صدا کردی ولی
دیدم امشب با منی گفتم بلی

مطمئن بودم به من سر میزنی
در حریم خانه ام در میزنی

حال این لیلا که خوارت کرده بود
درس عشقش بیقرارت کرده بود

مرد راهم باش تا شاهت کنم
صد چو لیلا کشته در راهت کنم.

شعر از: مرتضی عبداللهی

پانوشت:

یاسر بی نام میگه :

من همونیم که از مجنون توبه کردم

حالا آزاده که واسه خودش صفا کنه لیلی