افسانه ی گل نرگس

کیمیاگر افسانه ی نرگس را می دانست،

جوان زیبایی که هر روز می رفت تا

 زیبایی خود را در یک دریاچه تماشا کند.

چنان شیفته خود می شد که روزی به

درون دریاچه افتاد و غرق شد.......

در مکانی که از آن جا به آب افتاده بود،

گلی رویید که نامش را” نرگس“ نهادند.

هنگامی که نرگس مرد ،اوریادها

(الهه های جنگل) به کنار دریاچه آمدند

 که از یک دریاچه ی آب شیرین، ب

ه کوزه ای سرشار از اشک های شور

 استحاله یافته بود.

اوریادها پرسیدند: چرا می گریی؟

دریاچه گفت: « برای نرگس می گریم».

اوریادها گفتند:«آه، شگفت آور نیست که

 برای نرگس می گریی...»

و ادامه دادند:«هر چه بود،با آن که ما همواره

در جنگل در پی او می شتافتیم، تنهاتوفرصت

داشتی از نزدیک زیبایی او را تماشا کنی».

دریاچه پرسید:«مگر نرگس زیبا بود؟»

اوریادها، شگفت زده پاسخ دادند:

«چه کسی بهتر از تو می تواند

 این حقیقت را بداند؟هر چه بود

هر روز در کنار تو می نشست».

دریاچه لختی ساکت ماند. سرانجام گفت:

 
«من برای نرگس می گریم،

اما هر گز زیبایی او را در نیافته بودم.

برای نرگس می گریم، چون هر بار از

 فراز کناره ام به رویم خم می شد،

می توانستم در اعماق دیدگانش،

بازتاب زیبایی خودم را ببینم».

کیمیاگر گفت:« چه داستان زیبایی».

از مقدمه کتاب کیمیاگر، اثر پائولو کوئلیو

پانوشت:

شاید غصه ی دوستی ما ادما همین

شکلیه ، اول که با کسی دوست میشیم

انقدر بازتاب خودمونو تو چشماش

 می بینیم که شیفتش میشیم ...

اما بعد یه مدت که دیگه تو چشماش

بازتاب خودمونو نمی بینیم ...

فاصله میگیریم .....

فاصله و فاصله و فاصله و تمام

به همین سادگی