راز گل سرخ ...

نمی  دونم داستان از کجا شروع شد ...

فقط یادم میاد

روی صندلی نشسته بودم  که ...

 متوجه  دخترکی شدم  که ....

  از کنارم گذشت و رفت کمی اون طرف تر

روی صندلی که سرپناهی برای فرار از آفتاب

داشت و پناهی و مامنی برای مرده ها و

زنده ها بود ، نشست ...

دخترک مانتو ی ساده ی کوتاه همراه با

شلوار دم پا پوشیده بود ....

کفش خیلی جمع  جور و روسری و کیفی مشکی...

به چشماش عینک مشکی زده بود برای همین

حالت چشماش خیلی مشخص نبود ......

معلوم بود با اون جایگاه خاطرات زیادی داشته ....

با اینکه سعی می کرد اروم باشه اما

یه اشفتگی تو وجودش موج می زد  ....

ساکت بود و به همه چیز خوب نگاه می کرد

گاهی به درختا ....گاهی به ادما ...

گاهی به زمین و مرده ها ....

و گاهی اروم قطره اشکاشو یواشکی پاک می کرد

و گاهی بی محابا لبخند رو لباش نقش می بست ...

معلوم بود خاطرات تلخ و شیرینی به وجودش چنگ انداخته

مدت ها اونجا نشست ...ساکت و اروم

بعد چند ساعت از تو کیفش یه گل سرخ

در اوردو گذاشت روی صندلی ....

پاشد خودشو جمع و جور کرد و اومد سمت من

منو به خودش برگردوند و به مسیرش ادامه داد

من

من

عقل او بودم ....

پانوشت: تضاد عقل و احساس