یک سبد گل سرخ

 

گاهی دلم می خواد یه سبد پر از گل سرخ

 دستم بگیرم و راه بیوفتم تو خیابون

به هر رهگذری که می رسم یه لبخند بزنم

 و یه گل بهش تقدیم کنم .

همین جوری که دارم قدم می زنم ،کنار خیابون

 به پسرک فال فروش برسم .بشینم روبروشو و

 دستی به موهاش بکشم و یه گل بهش تقدیم

کنم

و همین جوری که دارم عقب عقب می رم و

 باهاش خداحافظی میکنم با یه رهگذر برخورد

 کنم ...بخندم و خجالتی بکشم و سرمو بندازم

پایینو معذرت خواهی کنم بعد یه گل از سبد

بردارم بهش تقدیم کنم  و به راهم ادامه بدم .

گاهی دلم می خواد انقدر تو خیابونا پرسه بزنم

 که متوجه نشم کی خودمو به یه پارک قدیمی

رسوندم و نشستم کنارپیرمردا و پیرزنایی که

 تنها روی نیمکت نشستن .اونوقت کمی به

چهره ی پر از چروک روزگارشون، نگاه کنم و

لبخندی بزنمو گلی تقدیمشون کنم .

گاهی انقدر دلم می خواد تو خیابونا پرسه بزنم

تا شاید ادمای نازنین قدیمی رو برحسب اتفاق

ببینم و آروم آروم بهشون نزدیک بشم و

ببوسمشونو و گلی تقدیمشون کنم ...

گاهی دوست دارم انقدر برم که متوجه نشم

کی سرقبرعزیزدلی رسیدم.غبار قبررو کناری بزنم،

سلامی بکنم، لبخندی ،اشکی و شاخه گلی

و باز به راه خودم ادامه بدم ..

عبور کنم ازهمه ی  کوچه ها و خیابونا

ازهمه ی  ادمای گریون و ادمای خندون ..

از همه جوونا و پیراو بچه ها  ...

همه و همه

و در اخر خودمو برسونم به خونه و جلوی آینه

لبخندی بزنم و آخرین گل سرخ داخل سبدو

تقدیم کنم به خودم .

کاکتوس