یک عکس ،یک نگاه

یک عکس ، یک نگاه

دیروز تو یه کانال عکاسی یکی از بچه ها

 این عکسو گذاشت و گفت لطفا براش یه متن

 پیدا کنید .منم صبح کار داشتم و گذشت تا عصر

 دیدم خبری نیست .هیچ کس هیچی ننوشته براش

بعدش اومدوعکس گریه گذاشت و گفت نمی خواد

 اصلا کمکم کنید ...

راستشو بخواین این عمق فکر کردن پیرمرده بدجور

 منو گرفت .برای همین کمی فکر نمودیم و متنی

 برایش نوشتم و فرستادم

  

 متن زیر براش فرستادم

از خود می پرسم از چه روی موی سپید شدی پیرمرد؟

ناگهان تو آمدی در یادم ...

نگاهت ،لبخندت ،گیسوانت

مهربانی دستانت و غم رفتنت...

پس ...

فدای سرت تمام تار موهای سپیدم ....

خوشش اومد و بعدشم کمی در مورد عکس و پیرمرد

و شغلش که معلم بوده و بازنشسته شده . منم یکی

دیگه نوشتم و براش فرستادم

منظورم این متنه:

جوان بودم و تو خوردسال که در کلاس درس من نشستی ...

آن روزها نوشتن نمی دانستی اما نگاهت می جست آموختن را ...

روزها گذشت ،ماه ها و سال ها

موهای من شپید شد ،  تو برگ شدی

امروز بر نیمکت سالخوردگی خود نشسته و با خود می اندیشم

حاصل سپیدی موهای این معلم سالخورده کجاست ؟

در چه حال است  و چه بر سر نگاه جستجوگرش آمده ؟؟!

دخترک هم بسی خوشحال شد و فرمودن کردن که

 تشریف بیاراینستاوبرای عکس هام متن وشعربنویس

نتونستم براش توضیح بدم که برای همه عکسا

نمی شه نوشت. عکس باید خودش حرفی داشته

باشه برای گفتن و اینا ...

 برای همین با یک خداحافظی راه خویش را در پیش گرفتیم .

ولی کلا این کارو خیلی دوست دارم

عکس ببینم همزاد پنداری کنم و بنویسم

بعضی عکسا کلا یه چیز خاصی تو وجودشون هست که منو

درگیر میکنه.شاید باورتون نشه گاهی هفته ..ماه و ....

انقدر درگیرم میکنه تا چیزی در موردش بنویسم یا منظور

عکاسو درک کنم .

دیگر چه می شود کرد کاکتوس است و دیگر هیچ .